Code Mémoire is een artistiek project dat tot doel heeft de bemiddeling tussen het publiek, het immaterieel erfgoed en het gebied waar het project zich bevindt te bevorderen en zo bij te dragen tot de integratie van cultuur in het dagelijkse leven van buurten en steden.
Met deze applicatie kunt u de QR-codes, die op verschillende plaatsen in de Matongé wijk zijn aangebracht, geolokaliseren en scannen.
U kunt zo vrijelijk luisteren naar zeven verhalen.
Deze verhalen, die realiteit en fictie combineren, zijn het resultaat van verschillende interviews met inwoners van de Matongé.
Kies uw eigen route.
Geniet al slenterend van deze auditieve wandeling.
U wacht op de metro.
Maar wie zit er achter het stuur van uw metrostel? Wie zijn de medewerkers van de MIVB die u elke dag opnieuw met de metro, tram en bus naar uw bestemming voeren?
Met deze applicatie zult u zeven verhalen ontdekken die fictie en realiteit mengen, op de perrons van zeven metrostations. Deze verhalen zijn gebaseerd op verschillende gesprekken met medewerkers van de MIVB.
Geniet van deze reis.
Stel u de volgende situatie voor: Een man stapt een boekhandel binnen. Als hij weer buitenkomt, heeft hij het gevoel dat iemand hem bespiedt. Instinctief kijkt hij naar de gevel aan de overkant van de straat. Achter een raam op de eerste verdieping ziet hij hoe een vrouw intens naar hem kijkt en dan snel weer verdwijnt. De man blijft staan, besluit niet verder te gaan.
En tussen al die werken hangt een grote affiche met de tekst: "Ik ben een oude Indiaan die nooit in de pas zal lopen" Onder de zin staat de naam van de auteur: Achille Chavée. Ik kan mijn lach niet inhouden: dit is Belgisch surrealisme op zijn best
Badjoko is een dealer die genoegen schept in zijn vak. Hij oefent het uit met zorg en professionalisme. Hij werkt niet voor rekening van iemand anders. Hij is zijn eigen baas.
Ndingi Nsaku Vunda werd opgevoed door zijn grootouders. Zijn grootmoeder bewerkte de grond. Zij had de gewoonte om te spuwen op elk zaadje dat zij in de grond stak. Uit haar speeksel groeide het voedsel voor het gezin.
Toen Fernando 11 was, ging hij in de leer bij een schoenmaker. Dat was een ironische beroepskeuze, want zelf had hij geen schoenen en liep hij altijd op blote voeten. Misschien kreeg hij door die ironische situatie zin om elders zijn geluk te gaan beproeven. Zijn vriend Antonio is later professioneel tunnelontwerper geworden.
3, 4, 7, 12, 22, en 42. Een verhaal dat met 6 cijfers begint? Wel, daar bestaat een goede reden voor. Gedurende 42 jaar leefde en werkte hij in Matongé. Hij kwam aan op 7 maart 1977. Hij landde 's morgens in Zaventem en wat hem het meest trof was de grijze hemel, als een zinken plaat boven zijn hoofd, de grijze gevels, het grijze asfalt, de lichtgroene tint van de bomen en de gehaaste blanken.
Van 1982 tot 1989 was Giovanni Drogo leerkracht geschiedenis in het Koninklijk Atheneum Rabelais. Hij was 25 toen hij voor het eerst door deze oude houten deur stapte. De droom van zijn ouders stond op het punt om in vervulling te gaan.
Soms is het goed om even stil te staan en naar de voorbijrijdende metro’s te kijken. Hoelang was het al geleden dat u dat nog hebt gedaan?
Zelfs vandaag nog weigert Thierry om de deur van zijn cabine te sluiten wanneer hij zijn tram bestuurt, omdat hij graag de geuren van de mensen opsnuift. Misschien zit het wel in de familiale genen.
Een van de goede vrienden van mijn vader was Paul Delvaux, de schilder. Delvaux hield van stations, wagons, locomotieven, trams. Hij had mijn vader trouwens ooit een kleine potloodtekening van een locomotief in een station cadeau gedaan. Die heb ik nog altijd.
Tijdens deze metroritten ontwikkelde ze echter een gevoel van jaloezie dat ongemerkt steeds maar bleef groeien. Ze was jaloers omdat haar medereizigers boeken lazen die niet door haar waren geschreven.
Zelfs als u niet in engelen gelooft, kunt u het bestaan van deze mannen en vrouwen niet negeren. Ze hebben een naam, een loon en, het belangrijkste van al, een geschiedenis.
Daar stond hij, zijn tegenstander van lang geleden, de verantwoordelijke voor zijn littekens, de man die hij op 21-jarige leeftijd in de ring had bekampt om Belgisch kampioen boksen te worden.
Monotonie doet zijn intrede; we zitten vast in een cirkel die onze horizonten verduistert. Alles lijkt op elkaar, het leven verzandt in een dodelijk saaie routine: werken, eten, slapen.